Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Η κατάρα του ταύρου (μικρό διήγημα)


Η κατάρα του ταύρου

 

-Πολύ θα ήθελα να σας ξεναγήσω στο σπίτι μου, είπε, όμως φοβάμαι πως θα μπερδευτείτε. Είναι ένα ασυνήθιστο μέρος θα έλεγα. Αποτελείται από πολυδαίδαλους διαδρόμους που διακλαδώνονται και αναδιπλώνονται. Μερικές φορές δεν βρίσκεις διέξοδο, άλλοτε πάλι γυρνάς συνέχεια στο ίδιο σημείο μέχρι που σε πιάνει απελπισία. Το φως του ήλιου δεν φτάνει εδώ κάτω γι’ αυτό μεγάλες δάδες καίνε μέρα νύχτα. Σε κάποια σημεία θα πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι το πράγμα γίνεται επικίνδυνο καθώς ξυπνάνε τις νύχτες οι φωνές των αγοριών και των κοριτσιών που έπεσαν εδώ στα χέρια μου. Αντηχούν σπαρακτικά πάνω στα γεμάτα μούχλα τοιχώματα.

 

Όση ώρα μιλούσε δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το μεγάλο κεφάλι τους και το θλιμμένο βλέμμα.  

 

-Θα σας φανεί μάλλον τρομαχτικό όλο αυτό, συνέχισε. Εγώ το έχω συνηθίσει. Άλλωστε δεν υπάρχουν καθόλου έπιπλα για να σας βάλω να καθίσετε ούτε και έχω εδέσματα για να σας φιλέψω. Καθρέφτη κανένα δεν θα βρείτε, οι άνθρωποι λένε πως δεν αντέχω να αντικρίσω τον εαυτό μου.  Αν ωστόσο επιμένετε θα σας συμβούλευα να έχετε μαζί σας ένα κουβάρι με νήμα για την περίπτωση που χαθείτε.

Ναι, θα το ήθελα πραγματικά να έρθετε μαζί μου, να μου κάνετε παρέα. Αισθάνομαι τρομερή μοναξιά τους τελευταίους αιώνες που όλοι με έχουν ξεχάσει. Φοβάμαι ωστόσο πως δεν θα είστε σε θέση να ξαναβγείτε.

 

Σαν να είχε αρχίσει να ξερογλείφεται μου φάνηκε.

Ξεκρέμασα από τον ώμο τη φωτογραφική μηχανή μου και άρχισα να τραβάω. Είχα βγάλει λαβράκι. Λαβράκι με κέρατα και ουρά.

-Πες μου κάτι Μίνω ( έκανα μια προσπάθεια να φανώ φιλικός) γιατί εκείνος ο απατεώνας ο Θησέας είπε ότι σε σκότωσε;

Τα βοϊδίσια μάτια του Μινώταυρου έδειξαν τρομερή θλίψη. Έξυσε αμήχανος τη χοντροκεφάλα του.

-Είναι κτήνος, είπε μόνο. Αλλά είπε την αλήθεια. Πράγματι με σκότωσε. Μου πήρε ό,τι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο. Αλλά και εκείνη η κακούργα η Αριάδνη με πρόδωσε αισχρά. Ήταν πικρός ο χωρισμός της. Μπουκιά δεν έβαλα στο στόμα μου από τότε, μιλιά δεν έβγαλα, σαν ζωντανός νεκρός, μαράζωσα. Θλίψη αιώνων, φίλε. Αλλά για δες του καιρού τα γυρίσματα, εκείνη την προδότρα χειρότερος  προδότης ο Αθηναίος την παράτησε ελεεινά σε ένα ξερονήσι και εκείνου του πνίγηκε ο πατέρας. Τους εκδικήθηκα, δε λέω. Έριξα βαριά κατάρα πίσω τους. Γι’ αυτό, να ξέρεις. Φυλάξου από την οργή του ταύρου!

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου